پالس اکسیمتری (pulse oximetry)

 پالس اکسیمتری

پالس اکسیمتری از مانیتورینگ های استاندارد مراقبا مداوم و غیر تهاجمی SPO2 یا اشباع اکسی هموگلوبین خون شریانی محیطی است که منعکس کننده SaO2 (اشباع اکسی هموگلوبین خون شریانی) حین بیهوشی و بعد از عمل است . این مانیتور وسیله قابل اعتمادی برای تشخیص هایپوکسی شریانی است و نیاز به ABG یا دستگاه سنجش گازهای خون شریانی را کاهش میدهد .

پالس اکسیمتر از دو نور با طول موج 660 نانومتر (قرمز) و 940 نانومتر (نزدیک به مادون قرمز) استفاده می کند که با هر نبض جدار آرتریول ها اتساع پیدا کرده و با محاسبه جذب نور قسمت شریانی و با استفاده از منحنی کالیبراسیون میزان اشباع اکسی هموگلوبین را به دست می آورد . آلارم دستگاه را می توان برای اشباع اکسی هموگلوبین بالا و پایین تنظیم نمود و تداوم اشباع بیشتر از 90 % نشانگر فشار اکسیژن شریانی بیش از 60 میلیمتر جیوه است .

محدودیت های استفاده از پالی اکسیمتر

با تو جه به اینکه دستگاه از تکنیک جذب نور توسط نبض شریانی ، اشباع اکسی هموگلوبین را محاسبه می کند ، مواردی که باعث کاهش کاهش نبض عروقی شود مثل هیپوتانسیون ، هیپوترمی و وازوکنستریکشن باعث کاهش توانایی پالی اکسیمتر در به دست آوردن اطلاعات و محاسبه اشباع اکسیژن می شود .

موارد دیگر ، اختلال در عملکرد پالس اکسیمتر شامل نورهای اضافی محیط ، تکان خوردن بیمار ، لاک ناخن ، وجود چسب روی ناخن و هموگلوبیبن های غیر طبیعی (کربوکسی هموگلوبین ، متهموگلوبین و هموگلوبین جنینی) می باشد .

برگرفته از کتاب اصول بیهوشی و مراقبت های ویژه