بی کربنات سدیم

فارماکوکینتیک  :
دفع این دارو کلیوی است . دی اکسید کربن ایجاد شده ناشی از دارو توسط ریه ها دفع می شود.

موارد منع مصرف : 
این دارو در آلکالوز متابولیک یا تنفسی، کاهش یون کلرور ناشی از استفراغ یا تخلیه مداوم دستگاه گوارش و کمی کلسیم خون نباید مصرف شود .

هشدارها:  
1. این دارو در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود: 
بی ادراری یا کم ادراری ، حالات مرضی احتباس سدیم همراه با خیز( مانند سیروز کبدی، نارسایی احتقانی قلب، عیب کار کلیه و توکسمی آبستنی) و زیادی فشار خون. 
2. از آنجا که اسید متابولیک با تخلیه سدیم همراه است، بهتر است ابتدا با انفوزیون وریدی کلرور سدیم ایزوتونیک، کاهش سدیم خون را جبران نمود، مشروط بر این که کلیه ها تحت تأثیر قرار نگرفته و اسیدوز نیز آنقدر شدید نباشد که سبب بروز عیب کار کلیه شود. در چنین شرایطی، استفاده از محلول ایزوتونیک کلرور سدیم به تنهایی می تواند مؤثر باشد و سبب برقراری مجدد توانایی کلیه برای ایجاد بیکربنات شود. 
3. در اسیدوز کلیوی یا اسیدوز متابولیک شدید(به عنوان مثال در حالتی که pH خون کمتر از 1/7 است)، محلول بی کربنات سدیم همراه با کلرور سدیم انفوزیون می شود. 
4. درمان دراز مدت با بی کربنات سدیم توصیه نمی شود، زیرا خطر بروز آلکالوز متابولیک یا افزایش بیش از حد سدیم وجود دارد. 
5. مصرف مقادیر بیش از حد ممکن است موجب بروز کمی پتاسیم خون شود و بیمار را در معرض خطر آریتمی قلبی قرار دهد. 
6. تزریق سریع دارو، ممکن است موجب بروز آلکالوز شدید و احتمالاً تحریک پذیری زیاد یا تتانی شود.

عوارض جانبی :

کاهش سطح هوشیاری ، احتباس مایعات، نفخ ،کرمپهای شکمی، سنگهای کلیوی، الکالوز، درد و نکروز وریدی بعد از نشت وریدی

نکات قابل توصیه  :
1. از آب مقطر استریل برای تزریق، محلول تزریقی کلرور سدیم یا محلول تزریقی دکستروز 5% می توان برای رقیق نمودن محلول بی کربنات سدیم استفاده نمود. 
2. محلول بیکربنات سدیم را می توان از راه وریدی یا پس از رقیق کردن تا حد ایزوتونیک (5/1 درصد) از راه زیرجلدی، تزریق نمود.

توجهات بالینی :

1.در صورت بروز نشت وریدی ا نفوزین دارو را بلافاصله متوقف نمایید.

2.دارو را در درجه حرارت اتاق نگهداری نمایید.

3.در خلال درمان با بیکربنات سدیم بیمار را به دقت از نظر وضعیت اسید و باز و بروز علائم الکالوز کنترل نمایید.