بیماری های التهابی روده

 

در این جستار به این پرسش های شما پاسخ داده می شود:

1. بیماریهای التهابی روده چیست؟
2. اصول پایه در بیماریهای التهابی روده چیست؟
3. کولیت اولسروز چیست؟
4.  کولیت اولسروز دارای چه علائمی است؟
5. چگونه کولیت اولسروز خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد؟
6. چگونه کولیت اولسروز را تشخیص دهیم؟
7. چه داروهایی برای کولیت اولسروز در دسترس می باشند؟
8. بیماری کرون چیست؟
9.  بیماری کرون دارای چه علائمی است؟
10. بیماری کرون را چگونه تشخیص دهیم؟
11. بیماری کرون دارای چه عوارضی است؟
12. چه داروهایی برای بیماری کرون در دسترس هستند؟
13. بیماریهای التهابی روده چگونه درمان می شوند؟
14. اثر تغذیه بر درمان بیماریهای التهابی روده چگونه است؟
15. چگونه با بیماریهای التهابی روده سازگار شویم؟
16. چه زمانی جراحی لازم است؟
17. عملکرد طبیعی گوارش چگونه است؟
18. خلاصه

1. بیماریهای التهابی روده چیست؟

بیماریهای التهابی روده اصطلاحی است که دو بیماری کولیت اولسروز و بیماری کرون را در‌بر‌می‌گیرد.

-        کولیت اولسروز بیماری است که در آن التهاب روده در دیوارۀ داخلی رودۀ بزرگ رخ می دهد.

-        بیماری کرون سبب التهاب دیوارۀ داخلی و خارجی هر دو رودۀ بزرگ و کوچک می‌شود. وقتی این اتفاق می‌افتد دیوارۀ داخلی روده قرمز متورم و زخم شده و خونریزی می‌کند.

مهم است که شما در مورد هر یک از این بیماری‌ها اطلاعاتی داشته باشید و بدانید چگونه روی بدن شما تأثیر می‌گذارند.

علل بیماری‌های التهابی روده شناخته شده نیست. ولی نظریه های متعددی در این زمینه وجود دارد. یک نظریه براساس ژنتیک داده شده که بیان می‌کند بیماری التهابی روده در خانواده‌ها به شکل ارثی دیده می‌شود. در حدود 15 تا 30 درصد مبتلایان به بیماریهای التهابی روده، خویشاوندی، مبتلا به این بیماری دارند. البته مطالعاتی در مورد اینکه آیا ژن بخصوصی یا گروهی از ژنها مسئول ایجاد این بیماری است یا خیر در حال انجام است. تغییرات بسیاری در سیستم ایمنی بدن (سیستم دفاعی طبیعی بدن در برابر بیماریها) در مبتلایان به بیماریهای التهابی روده دیده شده است. آنچه هنوز ناشناخته است این است که چه چیز سبب ایجاد این تغییرات می شود. مطالعات زیادی در این حوزه انجام شده است؛ از جمله مطالعاتی که ارتباط بیماریهای التهابی روده را با عوامل عفونی بررسی می کند.

بر اساس شواهد استرس نمی‌تواند به تنهایی سبب ابتلا به بیماریهای التهابی روده شود، ولی مثل سایر بیماریها علائم و نیازمندی به برنامۀ درمانی را تشدید می‌کند.

این بیماری‌ها بیشتر در افراد سنین جوانی 29-18 سال دیده می شود. مواردی در کودکان در سنین دو سالگی و یا سالمندان در دهۀ هفتم و هشتم زندگی وجود داشته است. مردها و زنان شانس یکسانی برای ابتلا به بیماری دارند.

2. اصول پایه در بیماریهای التهابی روده چیست؟

- دو بیماری عمده که اغلب تحت عنوان بیماریهای التهابی روده تشخیص داده می شوند کولیت اولسروز و بیماری کرون هستند.

- مردها و زن‌ها به میزان یکسان به بیماری التهابی روده مبتلا می شوند.

- علائم شایع کولیت اولسروز که در دیوارۀ داخلی رودۀ بزرگ (کولون) یا مقعد (رکتوم) رخ می دهد. اسهال، پیچ (کرامپ) شکمی و خونریزی مقعدی هستند.

- بیماران مبتلا به بیماری کرون (فرآیند التهابی و زخمی که در لایه های عمیق تر دیوارۀ روده بروز می کند) درد شکم اغلب در پائین و سمت راست شکم، اسهال، کاهش وزن و گاهی خونریزی را تجربه می کنند.

- هم بیماری کرون و هم کولیت اولسروز بیماریهایی هستند که گاهی بهبود می یابند و گاهی مجدداً عود می‌کنند.

- انواع متفاوتی از برنامه‌های درمانی وجود دارد که پزشک شما می تواند برای کنترل علائم بیماریهای التهابی روده برای شما تجویز نماید و هر یک از آنها عملکرد بخصوص و عوارض جانبی خاص خود را دارند.

3. کولیت اولسروز چیست؟

اغلب، کولیت اولسروز در افراد جوان 15 تا 40 سال دیده می شود. کولیت اولسروز تنها در دیوارۀ داخلی رودۀ بزرگ و مقعد رخ می دهد. وقتی فقط منحصر به مقعد باشد پروکتیت نامیده می شود. التهاب مقعد و رودۀ بزرگ سبب می شود از جذب آب جلوگیری شود و این مسأله سبب ایجاد اسهال می شود.

کولیت اولسروز بیماری است که گاهی بهبود می یابد و گاهی مجدداً عود می کند.

4. کولیت اولسروز دارای چه علائمی است؟

* شایعترین علائم کولیت اولسروز

-        اسهال، کرامپ شکمی، خونریزی از مقعد، تب مکرر، تهوع

* سایر علائم شامل :

خستگی، کاهش وزن، کاهش اشتها، درد شکمی، درد مفاصل، مشکلات کبدی، از دست دادن آب و املاح بدن، خونریزی که سبب کم خونی می شود (و همین کم خونی است که سبب ایجاد خستگی می شود) قرمزی و تورم چشم ها

هیچ کس با اطمینان نمی داند چرا مشکلات خارج از روده‌ای اینگونه با التهاب روده همراه می‌شوند. این مشکلات با بهبود یافتن کولیت اولسروز بهبود می‌یابد.

نیمی از بیمارانی که کولیت اولسروز دارند فقط علائم خفیفی دارند.

برخی از افراد با علائم شدید کولیت اولسروز بایستی برای تصحیح سوءتغذیه و توقف اسهال و جایگزین نمودن خون از دست رفته به بیمارستان مراجعه نمایند. در بیمارستان بیمار ممکن است نیاز به برنامه درمانی شامل یک رژیم غذایی مخصوص و یا تغذیه از طریق رگ داشته باشد. گاهی نیز جراحی لازم می‌شود.  

5. چگونه کولیت اولسروز خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد؟

 

در بیماران مبتلا به کولیت اولسروزی که کل رودۀ آنها گرفتار شده و در بیمارانی که از تشخیص آنها 10-8 سال یا بیشتر گذشته است احتمال ابتلا به سرطان رودۀ بزرگ بیشتر است. بیمارانی که تشخیص کولیت اولسروز سمت چپ را برای 5 تا 20 سال داشته‌اند، نیز در معرض خطر بیشتر ابتلا به سرطان روده هستند.

افرادی که در یکی از این گروه ها قرار می‌گیرند بایستی با متخصص گوارش، مشاورۀ مرتب داشته و برنامه کولونوسکوپی و نمونه برداری دوره‌ای انجام دهند.

6. چگونه کولیت اولسروز را تشخیص دهیم؟

برای تشخیص اینکه آیا مبتلا به کولیت اولسروز هستید یا خیر پزشک متخصص گوارش تاریخچۀ پزشکی شما را می‌پرسد و معاینۀ بالینی انجام می‌دهد. این معاینه ممکن است شامل آزمایشهای خون و نمونه هایی از مدفوع باشد. همچنین ممکن است نیاز به کولونوسکوپی داشته باشید. در حین این آزمایش، لولۀ قابل انعطاف کوچکی توسط پزشک در مقعد شما وارد می‌شود و به آرامی در طول روده جلو فرستاده می‌شود که به پزشک امکان می‌دهد دیوارۀ روده را ببیند.

اگر لازم باشد، پزشک نمونه‌ای کوچک از بافت روده را برمی‌دارد که به آن نمونه‌گیری (بیوپسی) گفته می‌شود و کمک به تشخیص دقیق‌تر می‌کند. برای مطالعه بیشتر در زمینه کولونوسکوپی به (www.gastro.org/patient) مراجعه نمایید.

7. چه داروهایی برای کولیت اولسروز در دسترس می باشند؟

 

داروهای متعددی وجود دارند که در درمان کولیت اولسروز مؤثرند. هدف درمان ایجاد بهبودی و حفظ آن و بهبود کیفیت زندگی بیمار است.

 

-     آمینوسالیسیلاتها : این داروها خط اول درمان برای بسیاری از مبتلایان به کولیت اولسروز خفیف تا متوسط و همچنین بیمارانی که عود مجدد بیماری داشته‌اند می‌باشند. داروهایی که حاوی 5-ASA هستند، کمک به کنترل التهاب می‌کنند، ولی ممکن است عوارض جانبی چون تهوع، استفراغ، سوزش سردل، اسهال و سردرد داشته باشند. این داروها به شکل خوراکی یا داخل مقعدی بسته به مکان التهاب روده تجویز می‌شوند.

 

-     کورتیکواستروئیدها : بیماران مبتلا به کولیت اولسروز متوسط تا شدید، یا آنهایی که به آمینوسالیسیلاتها پاسخ نمی‌دهند، ممکن است از این دارو برای کاهش التهاب استفاده نمایند. این داروها ممکن است عوارضی چون افزایش وزن، جوش، موی صورت، افزایش فشارخون، دیابت، تغییرات خلق و خو، از دست دادن تودۀ استخوانی و افزایش احتمال ابتلا به عفونت داشته باشند. بیماران نبایستی کورتیکواستروئیدها را طولانی مدت مصرف نمایند ولی این داروها برای استفادۀ کوتاه مدت بسیار مؤثرند.

 

-      ایمونومادولاتورها : برای بیمارانی که به آمینوسالیسیلاتها یا کورتیکواستروئیدها پاسخ نمی‌دهند یا بیمارانی که به کورتیکواستروئیدها وابسته شده‌اند، (یعنی بدن آنها در مقابل قطع کورتیکواستروئیدها واکنش نشان می دهد). ایمونومادولاتورها ممکن است مفید باشند. این داروها التهاب را با اثر گذاری روی سیستم ایمنی کاهش می‌دهند. اینها به صورت خوراکی تجویز می‌شوند ولی کند-اثر هستند و ممکن است 6 ماه طول بکشد تا بیماران احساس بهبودی نمایند. عوارض آنها التهاب پانکراس، التهاب کبد، کاهش گلبولهای سفید و افزایش خطر ابتلا به عفونت است.

 

-     درمانهای بیولوژیک : برخی از بیماران ممکن است به داروهایی نیاز داشته باشند که پروتئین‌های خاصی را در سیستم ایمنی بدن مورد هدف قرار دهند و به این طریق توسعۀ التهاب در آنها کنترل شود. عامل نکروز تومور (TNF) می تواند باعث شود سیستم ایمنی شما به بافت سالم حمله نموده و سبب التهاب و صدمه شود. ضد عامل نکروز تومور (Anti-TNF) عملکرد TNF را تشخیص داده و مانع از آن می شود. این Anti-TNF بیماریهای التهابی روده را معالجه نمی کند ولی ممکن است علت‌های ایجاد التهاب توسط TNF در بدن را کاهش دهد. این عوامل برای درمان کولیت اولسروز متوسط تا شدیدی استفاده می‌شوند که به درمانهای استاندارد (یعنی : آمینوسالیسیلاتها، کورتیکواستروئیدها یا سرکوب کننده‌های ایمنی) پاسخ نداده باشند.

 

8.بیماری کرون چیست؟

کرون بیماری مزمنی است که دوره های بهبود و عود مجدد دارد. علت این بیماری فرآیند التهاب و ایجاد زخم است که در لایه‌های عمقی دیوارۀ روده رخ می دهد. شایع‌ترین ناحیه‌ های آسیب دیده، شامل قسمت پائینی رودۀ کوچک (یا ایلئوم) و همچنین اولین قسمت رودۀ بزرگ می باشند (در صورت درگیری اولین قسمت روده بزرگ به این نوع از بیماری کرون ایلئوکولیت می گویند). بیماری کرون می‌تواند هر قسمتی از دستگاه گوارش فوقانی (از دهان گرفته تا معده و روده کوچک) را هم مبتلا نماید. زخم‌های آفت مانند در دهان شایعند. زخم‌ها همچنین ممکن است در مری، معده و قسمت بالایی رودۀ کوچک (یعنی دئودنوم یا دوازدهه) رخ دهند. مشکل بتوان بین این زخم‌ها و زخم‌های معده و روده، مگر توسط معاینات نمونه برداری تمایز قائل شد.

 

       9. بیماری کرون دارای چه علایمی است؟

شایع‌ترین علائم بیماری کرون موارد زیر هستند :

- درد شکم، اغلب در سمت راست و پائین شکم

- اسهال

- کاهش وزن

- خونریزی مقعدی

- تب

خونریزی مزمن ممکن است سبب کاهش شمارش گلبولهای قرمز شود که به آن کم خونی گفته می‌شود. کودکان مبتلا به بیماری کرون ممکن است تأخیر رشد داشته باشند.

 

10.   بیماری کرون را چگونه تشخیص دهیم؟

برای تشخیص اینکه شما بیماری کرون دارید یا خیر؟ متخصص گوارش شما تاریخچۀ پزشکی شما را می‌گیرد و معاینۀ بالینی انجام می‌دهد. معاینه ممکن است شامل آزمایشهای خون و نمونه‌هایی از مدفوع باشد. سایر آزمایشات همانهایی هستند که در قسمت کولیت اولسروز توصیف شد مثل کولونوسکوپی. بعلاوه، عکس رادیولوژی از رودۀ کوچک یا اندوسکوپی با capsule ممکن است لازم شود. برای مطالعۀ بیشتر در مورد اندوسکوپی کپسولی به (www.gastro.org/patient) مراجعه فرمائید.

11.  بیماری کرون دارای چه عوارضی است؟

شایع‌ترین عارضۀ بیماری کرون مسدود شدن رودۀ بزرگ است. مسدو شدن یا تنگی زمانی اتفاق می‌افتد که بیماری سبب ضخیم شدن دیوارۀ روده به علت ورم یا بافت حاصل از زخم شود. مسیر عبور در روده کوچکتر و کوچکتر می شود تا اینکه کاملاً بسته می‌شود. فیستول عارضۀ شایع دیگری از این بیماری است. فیستول زمانی اتفاق می‌افتد که زخم‌های روده دیوارۀ آن را سوراخ کرده و به شکل تونلی به بافت اطراف مثل مثانه یا واژن یا به پوست کشیده می‌شود. فیستول اغلب اطراف مقعد و سوراخ آن رخ می‌دهد. این فیستول‌ها می‌توانند عفونی شوند و باعث تشکیل آبسه شوند. برنامه‌های درمانی برای درمان فیستول‌های عفونی استفاده می‌شوند ولی اغلب لازم است جراحی صورت پذیرد.

 

12.  چه داروهایی برای بیماری کرون در دسترس هستند؟

حتی اگر درمانی برای بیماری کرون وجود نداشته باشد، داروهای متعددی وجود دارند که می‌توانند به کنترل علائم التهاب مثل درد شکمی، اسهال و خونریزی از مقعد کمک نمایند. درمان بیمار به مکان و شدت بیماری و به عوارض و پاسخ بیمار به درمان‌های قبلی بستگی خواهد داشت.

سالیسیلات‌ها یا داروهای ضد التهاب: اغلب به عنوان اولین خط درمانی بوده و این داروها به کنترل التهاب کمک می کنند. عوارض جانبی این داروها شامل : تهوع، استفراغ، اسهال، سوزش سردل و سردرد هستند.

کورتیکواستروئیدها : در بیماران مبتلا به بیماری کرون، کورتیکواستروئیدها نتایج بسیار مفیدی دارند. داروها اغلب در ابتدا که بیماری شدیدترین وضعیت خود را دارد در دوزهای زیاد تجویز می شوند و بعد، وقتی علائم، تحت کنترل قرار گرفتند از دوز آنها کاسته می‌شود.

این داروها ممکن است سبب عوارض جانبی چون افزایش وزن، جوش، موهای صورت، افزایش فشارخون، دیابت، تغییرات خلق و خو، از دست دادن تودۀ استخوانی (پوکی استخوان) و افزایش شانس عفونت بشوند.

ایمونومادولاتورها:

ایمونومادولاتورها یا عوامل سرکوب کنندۀ سیستم ایمنی واکنش ایمنی که سبب ایجاد التهاب می‌شود را متوقف می‌کند. عوارض جانبی رایج از جمله تهوع، استفراغ و اسهال و همچنین کاهش قابلیت دفاع در برابر عفونت هستند.

درمانهای بیولوژیک :

برخی از بیماران ممکن است نیاز به داروهایی داشته باشند که پروتئین های ویژه را در سیستم ایمنی بدن، هدف قرار دهند و در کنترل و ایجاد التهاب کمک نمایند. عامل نکروز تومور (TNF) می تواند سبب شود سیستم ایمنی شما به بافت سالم در بدنتان حمله نماید و سبب التهاب و صدمه به آنها شود. داروهای حاوی عامل ضد نکروز تومور (Anti-TNF) به عامل نکروز تومور می‌چسبد و عملکرد آن را متوقف می‌نماید. توقف عمل عامل نکروز تومور، بیماریهای التهابی روده را معالجه نمی‌کند، اما ممکن است التهاب ایجاد شده توسط عامل نکروز تومور را در بدن شما کاهش دهد. این عوامل برای درمان بیماری متوسط تا شدید کرون که به درمانهای استاندارد (آمینوسالیسیلاتها، کورتیکواستروئیدها یا سرکوب کننده‌های ایمنی) پاسخ نمی‌دهند و همچنین برای درمان فیستول باز استفاده می‌شوند.

 

13. بیماریهای التهابی روده چگونه درمان می شوند؟

متخصص گوارش شما ممکن است در مورد برنامه درمانی شما در موارد زیر صحبت نماید.

* تغذیه

* حمایت عاطفی

* درمان دارویی

و جراحی.  

انواع متفاوتی از برنامه های درمانی وجود دارند. که پزشک می تواند برای کنترل علائم بیماریهای التهابی روده برای شما تجویز نماید. که هر یک از آنها عملکرد ویژه و عارضۀ جانبی خاص خودش را دارد. مطمئن شوید که هر چه پزشک تجویز کرده را انجام می‌دهید. هیچوقت برنامه درمانی خود را متوقف نکنید مگر اینکه آنرا کامل کرده باشید یا پزشک دستور توقف آنرا داده باشد.

 

 

14.  اثر تغذیه بر درمان بیماریهای التهابی روده چگونه است؟

اگرچه آنچه می‌خورید نمی‌تواند سبب ایجاد بیماریهای التهابی روده شود، بعضی غذاها می‌توانند علائم شما را در زمان فعال بودن بیماری ایجاد نموده و یا تشدید کنند.

هدف از رژیم غذایی برای مبتلایان به بیماریهای التهابی روده تعدیل رژیم در جهت کاهش علائم گوارشی و همزمان دریافت میزان مناسب غذا است. پزشک شما ممکن است ارزیابی غذایی انجام دهد تا تعیین نماید آیا میزان کافی کالری، ویتامین و مواد معدنی را دریافت می‌کنید؟ اگر نیازهای غذایی شما برطرف نمی‌شود پزشک ممکن است از مایعات تکمیلی استفاده نماید.

 

15.  چگونه با بیماریهای التهابی روده سازگار شویم؟

گرچه بیماریهای التهابی روده بیماریهای مزمنی هستند که دوره های فعالیت و خاموشی دارند، بسیاری از بیماران دوران زندگی طبیعی دارند و بسیاری از آنها زندگی با کیفیتی را می گذرانند. برای آنهایی که علائم مزمن و مداوم دارند موارد زیر به کار می‌آید :

         * بدن خود را بشناسید و دقت کنید بیماری چگونه شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

         * یاد بگیرید چگونه مراقب خود باشید بر روی چیزهایی که می‌توانید کنترل داشته باشید این کنترل را اعمال کنید.

         * یک سیستم حمایتی را ایجاد کنید که برای شما مناسب باشد، مثل خانواده، دوستان و گروههای حامی

         و مطمئن شوید دستورالعمل های تیم درمانی را بدقت رعایت می‌کنید.

16.  چه زمانی جراحی لازم است؟

اغلب مبتلایان به بیماریهای التهابی روده به برنامه درمانی خود از قبیل داروها و برنامه غذایی پاسخ می‌دهند. بسیاری از بیماران دوره های بیماری خفیف را پس از دوره های طولانی بهبودی تجربه می‌کنند. پزشک شما جراحی را زمانی پیشنهاد می‌دهد که موقعیت‌های بخصوصی وجود داشته باشد مثلاً :

*خونریزی به مقدار زیاد

* بدحالی طولانی یا شدید

* زخمی که در دیوارۀ روده سوراخ ایجاد کرده باشد

* زمانی که برنامه درمانی بیماری را کنترل نکرده باشد

* انسداد روده

* سرطان

انتخاب‌های جراحی متعددی وجود دارد. هر یک مزایا و معایبی دارند. جراح و بیمار با یکدیگر در مورد بهترین انتخاب تصمیم‌گیری می‌کنند.

ا

17. عملکرد طبیعی گوارش چگونه است؟

گوارش غذا از دهان آغاز می‌شود و در طول مری، معده و رودۀ بزرگ و کوچک ادامه می‌یابد. در دهان، معده و رودۀ کوچک غذا با شیرۀ گوارشی مخلوط می‌شود. شیرۀ گوارشی غذا را به قسمتهای کوچکتر و سپس به تکه های بسیار کوچک شیمیایی می‌شکند.  این تکه‌های کوچک در طول رودۀ کوچک حرکت می‌کنند که خود از سه قسمت تشکیل شده است : دئودنوم، ژژنوم و ایلئوم.

مواد غذایی در رودۀ کوچک در گردش خون جذب شده و به تمام نقاط بدن برده می‌شوند. مواد غذایی برای رشد و سلامتی مهم هستند. 

آب و مواد زائد جامد که پس از جذب مواد غذایی باقی می‌مانند به رودۀ بزرگ برده می‌شوند. بیشتر آب باقیمانده در کولون جذب خون می‌شود. مواد زائد جامد با حرکات دودی روده به جلو رانده می‌شوند تا به شکل مدفوع از مقعد خارج شوند.

     18. خلاصه

بیماریهای التهابی روده اصطلاحی است که دو بیماری کولیت اولسروز و بیماری کرون را در‌بر‌می‌گیرد.

-        بیماری کرون سبب التهاب دیوارۀ داخلی و خارجی هر دو رودۀ بزرگ و کوچک می‌شود. وقتی این اتفاق می‌افتد دیوارۀ داخلی روده، قرمز، متورم و زخم شده و خونریزی می‌کند.

علل بیماری‌های التهابی روده شناخته شده نیست. ولی نظریه های متعددی در این زمینه وجود دارد که علل بروز آن را عوامل ژنتیکی، عفونی و استرس عنوان می‌کنند. 

این بیماری ها بیشتر در افراد سنین جوانی 18 تا 29 سال دیده می شود. مواردی در کودکان در سنین دو سالگی و یا سالمندان در دهۀ هفتم و هشتم زندگی وجود داشته است. مردها و زنان شانس یکسانی برای ابتلا به بیماری دارند.

• کولیت اولسروز : کولیت اولسروز بیماری است که در آن التهاب روده در دیوارۀ داخلی رودۀ بزرگ رخ می دهد. اغلب، کولیت اولسروز در افراد جوان و میانسال 15 تا 40 سال دیده می شود. کولیت اولسروز تنها در دیوارۀ داخلی رودۀ بزرگ و مقعد رخ می‌دهد. وقتی فقط منحصر به مقعد باشد پروکتیت نامیده می‌شود. التهاب مقعد و رودۀ بزرگ سبب می‌شود از جذب آب جلوگیری شود و این مسأله سبب ایجاد اسهال می‌شود. کولیت اولسروز بیماری است که گاهی بهبود می‌یابد و گاهی مجدداً عود می‌کند.

*   شایعترین علائم کولیت اولسروز

اسهال، کرامپ شکمی، خونریزی از مقعد، تب مکرر، تهوع

*   برخی از داروهای کولیت اولسروز عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها، ایمونومادولاتورها، آمینوسالیسیلاتها و درمانهای بیولوژیک

•  کرون : کرون بیماری مزمنی است که دوره های بهبود و عود مجدد دارد. بیماری کرون فرآیند التهاب و ایجاد زخم است که در لایه‌های عمقی دیوارۀ روده رخ می دهد. شایع ترین ناحیه‌ی آسیب دیده شامل قسمت پائینی رودۀ کوچک است که به آن ایلئوم گفته می شود همچنین اولین قسمت رودۀ بزرگ (این نوع از بیماری کرون به ایلئوکولیت معروف است) .بیماری کرون می‌تواند هر قسمتی از دستگاه گوارش فوقانی (از دهان گرفته تا معده و روده کوچک) را هم مبتلا نماید. زخم‌های آفت مانند  شایعند. زخم ها همچنین ممکن است در مری، معده و قسمت بالایی رودۀ کوچک (دئودنوم یا دوازدهه) رخ دهند. مشکل بتوان بین این زخم ها و زخم های معده و روده، مگر توسط معاینات نمونه برداری تمایز قائل شد.

*  شایعترین علائم بیماری کرون موارد زیر هستند :

- درد شکم (اغلب در سمت راست و پائین شکم)، اسهال، کاهش وزن، خونریزی مقعدی، تب

*  برخی از داروهای کرون عبارتند از:

داروهای ضد التهاب، کورتیکواستروئیدها، ایمونومادولاتورها، درمانهای بیولوژیک

انواع متفاوتی از برنامه های درمانی وجود دارد که پزشک می تواند برای کنترل علائم بیماریهای التهابی روده برای شما تجویز نماید. که هر یک از آنها عملکرد ویژه و عارضۀ جانبی خاص خودش را دارد. مطمئن شوید که هر چه پزشک تجویز کرده را انجام می‌دهید. هیچوقت برنامه درمانی خود را متوقف نکنید مگر اینکه آنرا کامل کرده باشید یا پزشک دستور توقف آنرا داده باشد.

برنامه‌های درمانی عبارتند از:  

* تغذیه

* حمایت عاطفی

* درمان دارویی

و جراحی

 

برای دیدن اسلاید اینجا کلیک کنید.